คุณแม่มักจะสอนพวกเราเสมอว่าเป็นพี่น้องกัน
ต้องรักกัน มีอะไรก็ต้องแบ่งปันกัน
และแน่นอนว่าเด็กดีอย่างพวกเราก็เชื่อฟังคำสอนนั้นอย่างกระตือรือร้น
ทั้งขนม ของเล่น เครื่องเขียน หรือแม้กระทั่งเสื้อผ้า พวกเราก็แบ่งกันใช้
ใช่ เพราะเราเป็นพี่น้องกัน มีอะไรก็ต้องแบ่งปันกันเสมอ...
รวมไปถึง 'คนรัก' ด้วยเช่นกัน...
"แม่กับพ่อจะไปแล้วนะ ลงมาปิดประตูเร็วลูก" เสียงเรียกของมารดาที่ดังมาจากด้านล่างเรียกให้คนที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ขยับตัว ร่างสมส่วนลุกขึ้นก่อนจะเดินลงบันไดมาตามเสียงเรียก
"แม่ทำกับข้าวไว้ในตู้เย็นนะ อยู่กันสองคนดูแลตัวเองดีๆล่ะ"
"ไม่ต้องห่วงครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ" เอ่ยตอบพลางยกกระเป๋าเดินทางของผู้เป็นมารดาขึ้น ครั้นจะเอื้อมไปยกของผู้เป็นพ่อก็ถูกมือหนาของใครอีกคนแย่งไปก่อน
"ทำไมไม่เรียกผมล่ะ" เสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยออกมานั้นทำให้เขาต้องหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาของน้องชายยิ้มๆ
"ก็เห็นเล่นเกมอยู่ ฉันเลยไม่เรียก" เอ่ยตอบขณะวางกระเป๋าเดินทางในรถ คนเป็นน้องย่นคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนกลับเข้าบ้านหลังจากที่รอส่งและล็อคประตูเรียบร้อยแล้ว
กิ๊งก่อง~
เสียงกดกริ่งจากหน้าบ้านทำให้ร่างสมส่วนของ 'ปาร์คจีมิน' ที่กำลังจะตามหลังน้องชายขึ้นไปบนห้องชะงักฝีเท้า คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันนิดหน่อยขณะที่กำลังเดินย้อนไปยังประตู
"พี่โฮซอก?" จีมินเอ่ยด้วยความแปลกใจก่อนที่ร่างเพรียวบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆยืนอยู่หน้าบ้านนั้นจะยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าเขา
"เห็นแม่บอกว่าพวกคุณอาไปต่างจังหวัด พวกนายมีอะไรกินรึยัง?" เสียงหวานเอ่ยถาม มันเป็นเรื่องปกติที่ 'จองโฮซอก' จะต้องระเห็จออกจากบ้านมาถามทุกครั้งเมื่อคุณน้าที่เป็นแม่ของเจ้าพวกนี้ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด เพราะบ้านอยู่ข้างกันเลยทำให้ครอบครัวเราสนิทกัน มันก็เลยเหมือนกับว่าโฮซอกได้มีน้องชายเพิ่มอีก 2 คนโดยปริยาย
ซึ่งมันก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรกับโฮซอกหรอก...หมายถึงในตอนแรกน่ะนะ
"มีแล้วครับ"
"งั้นเหรอ นึกว่ายังไม่มีอะไรกินกันน่ะ" พอได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าหงึกหงัก แต่พอจะหันหลังเดินกลับก็ถูกมือหนาของอีกคนคว้าเอาไว้
"เดี๋ยวสิครับ"
"หือ?"
"พี่จะไม่เข้ามาหน่อยเหรอ?" ถามพลางเอียงคอมองอย่างน่ารัก
"เอ่อ...คือ"
"นะครับ :)" โฮซอกอึ่กอั่กเล็กน้อย แต่พอได้เห็นรอยยิ้มกับดวงตาที่มีแต่ประกายออดอ้อนนั้นก็ทำให้ต้องตอบตกลงอย่างช่วยไม่ได้
"ก็ได้" พอได้ยินแบบนั้นจีมินก็ยิ้มกว้าง มือหนาดึงอีกคนให้เขามาภายในบ้านก่อนจะจัดการล็อคประตูอย่างเสร็จสรรพ
จะขึ้นนอนแล้วก็ต้องล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อยสิ จริงมั้ย?
"อ๊ะ ดะ เดี๋ยวสิ" ร่างบางสะดุ้งเมื่ออยู่ๆก็ถูกโอบกอดจากด้านหลัง โฮซอกดิ้น แต่ยิ่งดิ้นอ้อมกอดนี้ก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆจนโฮซอกต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้
"อะ อื้อ อย่าเพิ่ง อ๊ะ จีมิน" เสียงหวานสั่นเครือ ใบหน้าสวยพยายามเอียงหลบริมฝีปากที่กำลังซุกไซร้ไปตามซอกคอของตนจนอีกคนต้องเลื่อนขึ้นมาขบใบหูเล็กเบาๆ
"ทำไมล่ะครับ" เสียงกระซิบพร้อมกับความรู้สึกที่แล่นปราดขึ้นมายังสมองยามเมื่ออีกฝ่ายกดจูบลงที่กกหูที่เป็นจุดอ่อนไหวนั้นทำให้โฮซอกต้องหลุดเสียงครางออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
"หื้อ อึ่ก จ...จีมิน ฉัน อ๊ะ ยังไม่ได้อาบน้ำ อื้อ เลยนะ" ร้องออกมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงมือหนาๆของคนด้านหลังที่สอดเข้ามาภายในเสื้อ มือเรียวพยายามจับแขนแกร่งเอาไว้แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะนิ้วร้ายทั้ง 5 ก็ยังคงลากไล้ไปตามอกขาวอย่างเอาแต่ใจ
"งั้นเหรอครับ?" มือหนาที่ละออกจากกายสวยนั้นทำให้คนที่กำลังสั่นอยู่ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเผลอร้องออกมาอีกครั้งเมื่อร่างทั้งร่างลอยหวือขึ้นโดยฝีมือของคนเป็นน้อง
"ปล่อยฉันลงนะ!" โฮซอกเอ่ยอย่างขัดใจ ยิ่งเมื่อเห็นรอยยิ้มมุมปากของอีกคนแล้วก็ยิ่งขัดใจเข้าไปใหญ่
โฮซอกไม่ควรมาที่นี่ ไม่ควรใจอ่อนให้กับรอยยิ้มซื่อๆนั่น ไม่ควรที่จะเชื่อใจปาร์คจีมินเลยด้วยซ้ำ!
บ้าที่สุดเลย!
"จองกุก พี่โฮซอกมาหาล่ะ" เสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงเรียกจากคนเป็นพี่ทำให้คนที่เพิ่งเล่นเกมเสร็จหันไปมอง พอเห็นร่างบางที่กำลังดิ้นอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงกับใบหน้าที่มุ่ยๆนั่นก็ทำเอาดวงตากลมโตต้องกระพริบปริบๆด้วยความสงสัย
"มาได้ยังไงครับเนี่ย?" เอ่ยถามอย่างงุนงงแต่ก็ยังอ้าแขนรับร่างเล็กๆของพี่ข้างบ้านมาไว้บนตัก อ่า...ใบหน้าหวานที่ขึ้นระเรื่อกับดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาแบบนี้ พี่โฮซอกคงถูกพี่ชายของเขาแกล้งมาสินะ
"จองกุก...อื้อ" ยังไม่ทันได้พูดอะไร ริมฝีปากอิ่มก็ถูกปิดด้วยปากของคนอายุน้อยสุดในห้อง รสจูบที่ตอนแรกอ่อนโยนค่อยๆทวีความร้อนแรงขึ้น มือบางจิกลงบนบ่าแกร่ง ลิ้นเล็กพยายามเกี่ยวกระหวัดสู้กับลิ้นหนาอย่างไม่ยอมแพ้
แต่มีหรือจองโฮซอกจะสู้อะไรพี่น้องคู่นี้ได้
"พี่โฮซอกว่าอยากอาบน้ำล่ะจองกุก" จีมินเอ่ยยิ้มๆเมื่อเห็นร่างบางบนตักของจองกุกกำลังหอบหายใจเอาอากาศเข้าไปอย่างหนัก จองกุกเงยขึ้นสบตาพี่ชายก่อนจะยกยิ้ม
"ได้สิครับ :)"
"แฮ่กๆ พวกนาย อื้อ ฉันไม่น่าหลงมาเลย อ๊ะ!" โฮซอกร้องโวยวายเมื่อเสื้อยืดสีเขียวของตัวเองถูกถอดออกเช่นเดียวกับกางเกงขาสั้นที่ถูกรั้งออกไปจากสะโพกพร้อมกับชั้นใน ก่อนที่จะโดนอุ้มไปวางไว้บนเตียงตามด้วยร่างทั้ง 2 ของพวกจอมเอาเปรียบ
"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับ พวกเราเสียใจนะ" จีมินเอ่ยในขณะที่ปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง เช่นเดียวกับจองกุกที่ถอดเสื้อยืดที่ใส่อยู่ออกไปให้พ้นๆจนเหลือแค่กางเกงกีฬาสีแดงตัวโปรด
"นั่นสิครับ พูดแบบนี้กับแฟนได้ไง ไม่ดีเลยน้า" พอได้ยินแบบนั้นโฮซอกก็หันหน้าหนี แต่ก็ต้องหลุดเสียงร้องออกมาอีกครั้งเมื่อร่างกายเริ่มถูกกกกอดโดยคนอายุน้อยกว่าทั้งสอง
"อ๊ะ หยุดนะ จองกุก จะ อึ่ก จีมิน ตรงนั้น...อื้อ!"
"พี่โฮซอกครับ เช้าแล้วนะ" เสียงเรียกพร้อมกับแรงเขย่าเบาๆเรียกให้คนที่กำลังซุกตัวอยู่ในผ้าห่มเริ่มขยับตัว
"อือ" เปลือกตาสีนวลเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าใสๆของเจ้าเด็กกระต่ายที่กำลังมองเขาอยู่ จองกุกยิ้มก่อนจะช่วยพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นนั่ง
"อาบน้ำเร็วครับ พี่จีมินเตรียมข้าวเช้ารอแล้วนะ" โฮซอกพยักหน้าหงึกๆ จองกุกหัวเราะเล็กน้อยพลางที่จุ๊บหน้าผากมนเบาๆ เวลาพี่โฮซอกตื่นนอนเป็นอะไรที่น่าเอ็นดูมากถึงมากที่สุด จากปกติที่เคยพยศเหมือนแมวป่าก็จะเชื่องเหมือนแมวน้อยที่บอกให้ทำอะไรก็ทำ
"เพราะพวกนายแท้ๆเมื่อคืนเลยไม่กลับบ้าน โดนด่าเเน่เลย" หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว ร่างเพรียวบางในชุดของจีมินก็เดินลงมาจากห้อง เสียงเลื่อนเก้าอี้ทำให้คนที่กำลังอยู่หน้าเตาแก๊สหันมาก่อนจะส่งยิ้มให้
"ไม่โดนหรอกครับ ผมโทรบอกคุณน้าเรียบร้อยแล้ว" จีมินว่าขณะที่วางจานอาหารเช้าลงตรงหน้าเช่นเดียวกับจองกุกที่รินน้ำมาให้
"นายบอกว่าอะไร?" โฮซอกเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสื้อผ้าที่ตนใส่อยู่ด้วยความสงสัย หวังว่าเจ้าเด็กนี่คงจะไม่บอกเหตุผลอะไรที่พิเรนทร์ๆกับแม่เขาหรอกนะ
"บอกว่าพี่โฮซอกจะมาอยู่เป็นเพื่อนพวกเราจนกว่าคุณแม่กับคุณพ่อจะกลับมา"
"หา?! ฉันพูดตอนไหนกัน!"
"ทำไมล่ะครับ พี่โฮซอกไม่อยากอยู่กับพวกผมเหรอ?" จองกุกที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยถาม ดวงตากลมโตสีดำสนิทหม่นลงจนดูน่าสงสารนั้นทำให้โฮซอกต้องรีบหาคำอธิบาย
"มันไม่ใช่..."
"ใจร้ายจังเลยนะครับ" จีมินที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อนอยู่เอ่ยขึ้นลอยๆ เช่นเดียวกันกับจองกุกที่ตอนนี้ก็ย้ายไปนั่งฝั่งเดียวกับพี่ชายตัวเองซะแล้ว
"ทำไมแฟนพวกเราถึงใจร้ายแบบนี้ เนอะ พี่จีมิน" ว่าพลางหันไปพยักเพยิดกับคนตัวเล็กกว่า จีมินพยักหน้าก่อนที่ทั้งสองจะมองไปที่โฮซอกด้วยแววตาเหมือนจะน้อยใจ
แล้วคิดว่าสำเร็จมั้ยล่ะ?
"รู้แล้วๆ อยู่ด้วยก็ได้ ไม่ต้องมาดราม่าเลยนะ"
จะอีกกี่ร้อยปีพี่โฮซอกไม่เคยทันพวกเขา 2 คนเลยจริงๆแหละ J
"ไปซุปเปอร์กันมั้ย?" โฮซอกเอ่ยถามอีก 2 คนที่นั่งขนาบข้างอยู่ทั้งซ้ายและขวา ตอนนี้บ่ายสามกว่าแล้ว หลังจากที่รับปากว่าจะอยู่ด้วย ไอ้เด็กข้างบ้านพ่วงตำแหน่งแฟนมันก็พากันตัวติดกับเขาไม่ยอมห่าง
อะไรนะ? แล้วตกลงใครเป็นเเฟนของโฮซอกกันแน่?
เออ...ก็ทั้งคู่นั่นแหละ
ฟังดูแปลกใช่มั้ยล่ะ นี่ตอนแรกก็รู้สึกแปลกๆอยู่หรอก แต่พออยู่ไปนานๆเข้ามันก็เริ่มชิน
เอาตรงๆถ้าถามว่ารักใครมากกว่าโฮซอกก็คงตอบไม่ได้ เหมือนกันกับคำถามที่ว่าทำไมถึงเลือกที่จะยอมรับรักของทั้งสองคนพร้อมกัน...
ดูเป็นคนโลภเนอะว่ามั้ย?
"พี่โฮซอกจะไปซื้ออะไรเหรอ?" ร่างสูงที่นอนหนุนตักเขาอยู่เงยขึ้นถาม ถึงจองกุกจะตัวโตที่สุด แต่เจ้าเด็กนี่ก็มักจะชอบอ้อนโฮซอกอยู่เสมอแถมยังอบอุ่นอ่อนโยนแล้วก็ใสซื่อมากๆ และเพราะเป็นแบบนี้เลยทำให้โฮซอกสามารถวางใจได้ทุกครั้งเวลาที่ถูกจองกุกกอด...
ผิดกับคนที่เป็นพี่ชายสุดๆ
ปาร์คจีมิน...รายนั้นน่ะถึงเปลือกนอกจะดูเป็นคนใสซื่อน่ารักเหมือนกับน้องชาย แต่พอได้สัมผัสตัวตนแล้วถึงได้รู้ว่าปาร์คจีมินน่ะก็จอมเจ้าเล่ห์ดีๆนี่เอง ตอนแรกโฮซอกก็ไม่ค่อยชอบนิสัยส่วนนั้นของเด็กนี่เท่าไหร่ เพราะมันทำให้โฮซอกต้องกังวลทุกครั้งเมื่อถูกกดให้อยู่ใต้ร่างคนๆนี้ แต่พอนานเข้าก็รู้ว่ามันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น
เพราะถ้าเขาหวาดกลัวจากจีมิน จองกุกก็จะเป็นคนปลอบอย่างอ่อนโยน
เช่นเดียวกันกับถ้าเขารู้สึกไม่พอจากจองกุก จีมินก็จะเป็นคนเติมเต็มให้อย่างถึงใจ
เพราะงั้นมันเลยเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเรา 3 คนถึงอยู่ด้วยกันในสถานะแบบนี้ได้
"อยู่ๆก็รู้สึกอยากกินสุกี้น่ะ กินกันป่ะ" โฮซอกตอบพลางมองจองกุกทีจีมินที คนเป็นน้องเล็กพยักหน้าก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาจากตัก ในขณะที่อีกคนก็พยักหน้า
"งั้นไปกันเถอะ"
ขาเรียวยาวเดินทอดน่องไปตามทาง แอร์เย็นฉ่ำภายในซุปเปอร์มาร์เก็ตทำให้ลืมอากาศร้อนจากด้านนอกไปได้ชั่วคราว พวกเขาออกมาจากบ้านได้ชั่วโมงกว่าแล้ว แต่ในรถเข็นกลับยังไม่มีอะไรที่จะเป็นวัตถุดิบสำหรับสุกี้ที่เป็นมื้อเย็นในวันนี้แม้แต่อย่างเดียว
แหงล่ะ กว่าจะได้เข้ามาในแผนกของสดได้ก็ต้องรอจนกว่าสงครามแย่งชิงของลดราคาของเหล่าคุณแม่บ้านทั้งหลายสงบลงก่อน พอทุกอย่างเริ่มซาโฮซอกก็เลยลองเดินเข้าไปดู ปรากฏว่าสิ่งที่เห็นคือซากป้ายลดราคาเนื้อหมูสำหรับสเต๊ก เช่นเดียวชั้นวางที่เคยเรียบร้อยตอนนี้กลับเละซะจนไม่มีชิ้นดี
อ่า นึกดีใจที่วันนี้ทั้งโฮซอกหรือสองคนนั่นไม่ได้อย่างกินสเต๊กหรือไม่ใช่เป็นชุดสุกี้ที่ลดราคาแทนเนื้อนั่น...
ไม่งั้นป่านนี้สภาพจะเป็นยังไง เขาไม่อยากคิดถึงเลย บรึ๊ย~
"พี่โฮซอกใส่ปลาหมึกด้วยได้มั้ย?" เสียงเรียกกับแรงสะกิดที่แขนทำให้โฮซอกที่กำลังเลือกหมูอยู่หันกลับมา ปลาหมึกที่หั่นเป็นชิ้นใส่ถุงในมือของจองกุกพร้อมกับตากลมที่กะพริบปริบๆนั่นทำให้โฮซอกยิ้มออกมาเล็กน้อย
"ได้สิ"
"เราใส่กุ้งลงไปด้วยได้มั้ยครับ?"
"ได้นะ"
"แล้วแครอทล่ะ?"
"ผักกาดก็ด้วย"
"อยากกินก็หยิบมาเลย แต่ถ้าฉันใส่แล้วพวกนายต้องกินนะ"
"คร้าบบบ" พอได้ยินแบบนั้นทั้งจีมินแล้วก็จองกุกก็ยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะพากันไปเลือกของอย่างสนุกสนาน โฮซอกยืนมองสองพี่น้องที่กำลังช่วยกันเลือกของบรรดาอาหารสดทั้งหลายด้วยความเอ็นดู
นี่ตกลงแล้วโฮซอกมีแฟนหรือมีลูกกันแน่นะ
"อ้าว โฮซอก" เสียงทักจากด้านหลังทำให้คนที่กำลังมองคนรักอยู่หันกลับไป ก่อนที่ริมฝีปากสีสวยจะยกยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกคือใคร
"พี่ซอกจิน? มาซื้อของสดเหรอครับ?"
"อื้อ แล้วนี่โฮซอกมาซื้ออะไรเหรอ?" คนที่ถูกเรียกว่าพี่ยกยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาบวกกับรอยยิ้มนั้นทำให้คนตรงหน้าของโฮซอกดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก
ก็นะ คิมซอกจินพี่รหัสของจองโฮซอกน่ะเป็นถึงเดือนมหาลัยเลยนี่นา
และแน่นอนว่าพี่ซอกจินของโฮซอกก็มีเจ้าของแล้วด้วย ส่วนจะเป็นใครน่ะเหรอ...
ความ! ลับ!
"ซื้อของทำสุกี้น่ะครับ อะ มาพอดีเลย จีมิน จองกุก นี่พี่ซอกจินนะเป็นพี่รหัสฉันเอง พี่ซอกจินครับนี่จีมินกับจองกุก เป็น..."
"เป็นแฟนของพี่โฮซอกครับ!" คำตอบที่ดังขึ้นมาพร้อมกันราวกับประสานทำเอาโฮซอกที่ตอนแรกยิ้มอยู่ดีๆเริ่มมุมปากกระตุก ต่างจากซอกจินที่หัวเราะออกมาอย่างขำๆ
ดูก็รู้เลยว่าเจ้าเด็กสองคนนี้หวงโฮซอกขนาดไหน
"คิก แฟนท่าทางเอาเรื่องมากเลยนะโฮซอกอ่า"
"โธ่ พี่ซอกจิน" โฮซอกโอดครวญ ซอกจินยกยิ้มหวานให้อีกครั้งก่อนจะยกมือขึ้นบ้ายบาย
"งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันที่มหาลัย"
"นี่งอนอะไรกันอีกล่ะ?" เสียงหวานเอ่ยขึ้นขณะที่สองมือยังคงง่วนอยู่กับการล้างจาน หลังจากที่จัดการกับสุกี้หม้อใหญ่ไปเรียบร้อยแล้ว เจ้าสองพี่น้องที่เมื่อตอนหัววันยังเกาะติดจนแทบจะสิงโฮซอกตอนนี้กลับนั่งรออยู่ที่โต๊ะซึ่งมันโคตรผิดวิสัย
"คนที่เจอกันที่ซุปเปอร์..." คำตอบจากคนพี่เรียกเสียงถอนหายใจของโฮซอกออกมาได้ไม่ยาก แอบนึกอยู่แล้วว่าต้องเป็นเรื่องนี้...
"ก็บอกแล้วไงว่าเป็นพี่รหัส พวกนายนี่นะ"
"แล้วทำไมต้องคุยกันแบบสนิทสนมกันขนาดนั้นด้วย"
"ทำไมต้องยิ้มให้กันด้วย"
"ย่าห์ พวกนายมีเหตุผลหน่อยสิ"
"ไม่มี!" โฮซอกสะดุ้งเมื่อจู่ๆเจ้าพี่น้องคู่นี้ก็ตะโกนออกมาพร้อมกัน ก่อนจะเริ่มถอยหนีเมื่อเห็นว่าร่างสมส่วนของคนเป็นพี่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้
"ในเมื่อพี่ทำให้เราหึง ก็ต้องโดนลงโทษ"
"เดี๋ยวสิ! มันไม่---อื้อ!" โฮซอกหลุดเสียงร้องออกมาเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็ถูกอุ้มขึ้นจากด้านหลัง เช่นเดียวกับเสียงที่กลืนหายไปลำคอเมื่อปากเล็กๆนั่นถูกบดขยี้ลงมาเต็มแรงจากฝีมือของจีมิน ลิ้นร้อนเลาะเลียไปตามรอยแยกของกลีบนุ่มนิ่ม ฟันคมขบลงบนปากอิ่มก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปภายในโพรงปากนุ่ม แม้จะเสียเปรียบแต่คนถูกรังแกก็ไม่ยอมแพ้ เขี้ยวเล็กงับลงบนลิ้นหนาที่กำลังเก็บเกี่ยวเอาความหวานในโพรงปากของตน
"อ่ะ อืม" โฮซอกครางในลำคอเมื่อมือใหญ่ที่ตอนแรกประสานกันอยู่ที่หน้าท้องเริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อ กางเกงขาสั้นและชั้นในตัวบางที่สวมอยู่ถูกคนตรงหน้าที่เป็นเจ้าของปลดแล้วดึงออกจากสะโพกมนอย่างไม่ใยดี จีมินยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะคุกเข่าลง ขาเรียวสวยถูกจับให้พาดมาบนบ่าแข็งแรง ในขณะที่จองกุกก็อำนวยความสะดวกให้พี่ชายโดยการขยับร่างน้อยๆในอ้อมแขนตัวเองให้เข้าไปชิดกับอีกคนมากขึ้น
"จ จีมิน ดะ เดี๋ยว อ่า!" โฮซอกเชิดหน้า มือเรียวจิกลงที่กลุ่มผมสีสวยเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นชื้นที่ค่อยๆครอบลงบนส่วนที่เริ่มจะตื่นตัวของตนเอง
"อ่ะ ตรงนั้น ไม่นะ" เสียงหวานเอ่ยอย่างสั่นๆพลางบิดตัวไปมาเมื่อจมูกโด่งของคนที่อุ้มตนอยู่เริ่มซุกไซร้ไปตามซอกคอ ลิ้นร้อนลากเลียไปตามต้นคอขาวก่อนจะขบเม้มที่ติ่งหูเบาๆ
"พวกผมให้พี่เลือก..." เสียงแหบพร่าที่กระซิบข้างหูนั้นทำให้โฮซอกที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้นค่อยๆปรือตาขึ้นมาฟัง
"โต๊ะกินข้าว โซฟาห้องนั่งเล่น"
"...หรือว่าบนอ่างล้างจานนี่เลยดีครับ :)"
"อ๊ะ อา" เสียงครางหวานที่ดังมายาวนานกว่าครึ่งชั่วโมงยังคงเรียกอารมณ์ของคนที่กำลังกระทำได้อย่างไม่ขาดสาย โซฟาสีดำตัวใหญ่กลางบ้านที่มีไว้นั่งคุยกันตามประสาครอบครัว ตอนนี้กลับถูกใช้เป็นสนามรักที่กำลังดำเนินอยู่อย่างดุเดือด การันตีด้วยคราบคาวที่เปรอะเปื้อนอยู่ตามพื้นเบาะและบนร่างกายขาวเนียนที่ตอนนี้อยู่ในท่าคลานเข่าอยู่บนนั้นโดยมีอีกสองคนประกบหน้าหลัง
"อืม พี่โฮซอก" จองกุกครางในลำคอ มือใหญ่ลูบไปตามกลุ่มผมนุ่มนิ่มพลางจิกเบาๆด้วยความเสียว ปากอิ่มที่ทั้งจองกุกและจีมินชอบนักชอบหนากำลังกลืนกินตัวตนของเขาเข้าไปอย่างช้าๆ หัวทุยผงกเข้าออกตามความยาว เช่นเดียวกันลิ้นเล็กๆที่ตวัดเลียไปมาอย่างชำนาญ ซึ่งมันทำให้จองกุกอดไม่ได้ที่จะสวนสะโพกเข้าไปในโพรงปากเล็กๆนั่นอย่างช่วยไม่ได้
ถึงจองกุกจะไม่ชอบเห็นพี่โฮซอกทรมานก็เถอะ
แต่เวลาได้แตกในปากของพี่โฮซอกน่ะ มันรู้สึกดีมากเลย ยิ่งเวลาที่หน้าสวยๆนั่นเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำของเขานะ มันยิ่งทำให้จองกุกรู้สึกดีมากกว่าเดิมอีก :)
"หื้อ! อึก จะ อ๊ะ จะทำอะไร?" โฮซอกเอ่ยถามเสียงสั่นเมื่อจู่ๆจีมินก็ถอนกายออกไปพร้อมกับจองกุกที่พยุงเขาขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก แก่นกายใหญ่ที่ตอนนี้มีน้ำปริ่มอยู่ตรงปลายถูไถไปตามร่องก้นนิ่มจนโฮซอกต้องโยกสะโพกรับเบาๆด้วยความเสียว
"สะ ใส่เข้ามาซักทีสิ" โฮซอกเอ่ยเสียงพร่า สะโพกสวยส่ายไปมาอย่างกระสันอยากเพราะอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูง แท่งเนื้อร้อนที่ผลัดกันละเลงน้ำตรงส่วนปลายลงบนสะโพกเนียนนั้นส่งผลให้ช่องทางสีหวานขมิบเข้าหากันด้วยความต้องการ
"อยากเหรอครับ?" จีมินยกยิ้ม แท่งกายใหญ่คงขยับถูไถอยู่ตรงช่องทางอยู่แบบนั้น มีบ้างที่กดส่วนหัวเข้าไปเล็กน้อยแต่ก็ถอดออกมาหลายครั้งเหมือนเป็นการกลั่นแกล้ง เช่นเดียวกับคนเป็นน้องเล็กที่มือข้างหนึ่งบีบขยำสะโพกนิ่มเบาๆ ในขณะที่อีกข้างก็ส่งไปสัมผัสแก่นกายสีหวานที่ตั้งชันขึ้นมาอย่างหยอกล้อจนคนโดนกระทำที่โอบรอบคออยู่นั้นเผลอจิกเล็บลงไปด้วยความเสียว
"อือ ไม่ไหวแล้ว อ่า เอามันเข้ามา" พอได้ยินแบบนั้นสองพี่น้องก็คลี่ยิ้ม
"ของใครล่ะ ผม จองกุก..."
"หรือว่าทั้งคู่?"
"อึก ยังไงก็ได้ เข้ามาในตัวฉันเร็วๆ อ๊า!!!" เสียงหวานครางออกมาดังลั่นเมื่อแกนกายใหญ่ของจองกุกสอดลึกเข้ามาภายในร่างพรวดเดียว ทั้งขนาดและความยาวของมันมากเกินเสียจนโฮซอกรู้สึกจุก จองกุกกดจูบลงบนกลีบปากอิ่ม ดูดดุนบดคลึงเพื่อเรียกความสนใจจากคนบนตัก ในขณะที่มือใหญ่ก็ค่อยๆแหวกก้อนเนื้อนิ่มที่กำลังกลืนกินแก่นกายของอยู่ออกอย่าช้าๆ
"อ๊ะ! อื้อ เจ็บ!" ใบหน้าหวานผละหนีจากจูบก่อนจะร้องมา ส่วนหัวบานที่ค่อยๆมุดเข้ามาในช่องทางด้านหลังนั้นทำให้โฮซอกเริ่มเกร็งเพราะความเจ็บ
"อย่าเกร็งสิครับ ผมเข้าไปไม่ได้นะ" จีมินเอ่ยเสียงเครียด พยายามดันเข้าไปอย่างช้าๆ แต่ยิ่งเข้าไปมากเท่าไหร่ คนตัวบางบนตักของจองกุกก็จะยิ่งสั่นและเกร็งมากขึ้นจนทั้งจีมินและจองกุกรู้สึกเจ็บไปด้วย
"เจ็บ ฮึก มันเจ็บ" โฮซอกสะอื้น ใบหน้าสวยซบลงซอกคอแกร่ง แขนเรียวตวัดโอบรอบคอแน่นเสียจนคนเป็นน้องเล็กต้องลูบหลังเบาๆอย่างปลอบโยน
"ให้ผมเอาออกก่อนมั้ยพี่จีมิน ดูพี่โฮซอกจะไม่ไหว" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยกับคนเป็นพี่ ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่พวกเขาก็ไม่เคยไปในตัวของร่างบางพร้อมกันเลยซักครั้งเพราะกลัวว่าอีกคนจะรับไม่ไหว
แล้วตอนนี้จองกุกก็เห็นว่าพี่โฮซอกของพวกเขาก็คงจะรับไม่ไหวจริงๆ
"ไม่ต้องหรอกจองกุก นายช่วยจับพี่โฮซอกหันมาหน่อยสิ" จองกุกขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ทำตามที่อีกฝ่ายบอก มือใหญ่โอบประคองเอวเล็กก่อนจะจับให้หันไปหาอีกคนที่รออยู่อย่างช้าๆ
"โฮซอกมองหน้าผม" เสียงทุ้มที่ปกติจะติดแหลมตอนนี้มันแหบพร่าเสียจนโฮซอกที่กำลังสะอื้นต้องค่อยๆเงยหน้าขึ้น
"อึ่ก"
"เชื่อใจผมสิ เหมือนกับเวลาที่เราอยู่ด้วยกันไง" นัยน์ตาเรียวสีดำสนิทสบเข้ากับดวงตาใสที่รื่นไปด้วยน้ำ สีหน้าและแววตาที่ดูจริงจังนั้นทำให้ความกลัวที่มีอยู่ค่อยๆจางหายไป
"นะครับ" พอได้ยินแบบนั้นโฮซอกพยักหน้าเบาๆแล้วจึงเอื้อมแขนไปโอบรอบคอแข็งแรงไว้
"อื้อ! ฮึก เจ็บ จี อึ่ก!" เสียงหวานร้องออกมาอีกครั้งเมื่อคนตรงหน้าเริ่มดันกายเข้ามาต่อ จองกุกที่เห็นดังนั้นก็เริ่มกดจูบไปตามแผ่นหลังเนียนพร้อมกับนวดคลึงสะโพกอิ่มเพื่อเป็นการช่วยให้คนบนตักผ่อนคลายขึ้น
"แบบนั้นแหละคนดี เก่งมากครับ" จีมินเอ่ยชมพลางขบขบลงบนใบหูเล็กที่ซุกอยู่ซอกคอเบาๆตาเรียวคมมองดูแก่นกายตัวเองที่กำลังผลุบเข้าไปในรูสีหวานอย่างช้าๆ นึกขอบคุณจองกุกที่ช่วยดึงความสนใจให้คนเริ่มหายเกร็งจนเขาสามารถดันกายเข้าไปได้ง่ายขึ้นกว่าตอนแรก
"ฮึก อ๊ะ อ๊า!!!" โฮซอกหวีดร้องเสียงหลง ช่องทางรักกระตุกตอดรัดเมื่อแก่นกายใหญ่ที่ควรจะเข้ามาอย่างช้าๆนั้นถูกกระแทกเข้ามาทีเดียวจนส่วนหัวสัมผัสเข้าที่จุดไวต่อความรู้สึก
"ซี๊ด!" สองพี่น้องเผลอซี้ดปากออกมาพร้อมกัน แรงขมิบตอดรัดถี่รัวนี้ทำเอาจองกุกที่เป็นฝ่ายอดทนรออยู่นานแล้วรวบเอวบางยกขึ้นให้เริ่มขยับ
"อ๊ะๆ อึ่ก ลึกไป มัน...อ๊า" เสียงครางหวานดังลั่นเมื่อแก่นกายใหญ่ทั้งสองที่อยู่ภายในตัวขยับสวนขึ้นมา มือเล็กจิกลงบนบ่าแกร่งของจีมิน ใบหน้าสวยเชิดขึ้นด้วยความเสียวเมื่อคนตรงซุกเข้ากับแผ่นอกอย่างกระหาย
"ฮั่ก อ๊าๆๆ จอง...กุก"
"ฮ่า ว่าไงครับ" จองกุกเอ่ยตอบเสียงพร่า สะโพกเล็กที่กำลังขยับร่อนบนตักเขาอยู่นั้นมันเซ็กซี่เสียจนทำเอาจองกุกแทบบ้า เสียงเนื้อกระเนื้อดังแข่งกับเสียงคราง ยิ่งยามที่ก้อนเนื้อนิ่มกระทบกับต้นขามันยิ่งทำให้อารมณ์ของจองกุกพุ่งสูงขึ้นอีก
"จูบ อึ่ก! จูบหน่อย อื้อ" เสียงหวานขาดหายไปเมื่อท้ายทอยสวยถูกคว้าให้ไปรับจูบในขณะที่อกบางก็แอ่นขึ้นเพื่อให้คนที่กำลังซุกไซร้อยู่ได้ทำมันอย่างสะดวก มือเล็กข้างหนึ่งจับมือของจองกุกที่กำลังรูดรั้งส่วนแข็งขืนของตัวเอง ส่วนอีกข้างก็จิกลงบนกลุ่มผมของจีมินยามที่อีกคนขบกัดและดูดดุนที่ยอดอกสีหวานจนมันชูชันด้วยความเสียว
"อ๊าๆ ฮึก ไม่ไหว อื้อ จะไม่ไหวแล้ว จี อึ่ก จีมิน"
"ครับโฮซอก อ่า"
"เอามาตรงนี้นะ อึ่ก มาปล่อยในปากของโฮซอกนะ อ๊ะๆ อื้อ!" เสียงหวานกระท่อนแท่นบวกกับสรรพนามน่ารักที่อีกคนเอ่ยออกมานั้นเรียกรอยยิ้มจากจีมินได้เป็นอย่างดี ปกติแล้วคนตรงหน้าจะแทนตัวเองว่า 'ฉัน' แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คนตัวบางของพวกเขาเสียการควบคุม จากที่แทนตัวเองว่า 'ฉัน' ก็จะกลายเป็น 'โฮซอก' แทน
ฟังดูแล้วก็น่ารักไม่หยอกเลยใช่มั้ยล่ะ :)
"ไม่อยากให้ผมแตกในนี้เหรอ" เอ่ยถามพลางกระแทกสวนขึ้นไปเร็วๆสองสามทีจนอีกฝ่ายร้องเสียงหลง กายบางบิดเร้า ดวงตาฉ่ำน้ำหลุบลงมองใบหน้าหล่อที่กำลังมองมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์
"มะ ไม่ใช่ แต่โฮซอก อึ่ก รับ 2 คน อ๊ะๆ ไม่ไหว อ๊า!!!" ยังไม่ทันที่อีกคนจะตอบรับ กายบางก็กระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยออกมาเปื้อนมือของจองกุกและหน้าท้องของจีมิน แรงตอดรัดของช่องทางรักตอนที่ร่างบางถึงจุดสูงสุดนั้นมันบีบแรงและถี่รัวซะจนแกนกายใหญ่ทั้งสองปลดปล่อยออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ความอุ่นร้อนที่ฉีดพุ่งเข้าไปนั้นมันมากเกินไปจนคนที่เป็นฝ่ายรองรับหยาดอารมณ์สะดุ้งเฮือก
"แฮ่กๆ บอกให้มาปล่อยในปากไง ทำไมจีมินไม่ฟังเลย" โฮซอกหอบหายใจ หลังจากที่ทั้งสองถอนกายออกไปแล้ว ร่างบางๆก็ทิ้งตัวลงพิงกับอกของจองกุก ขาเรียวแยกกว้างออกจนเห็นช่องทางสีสด รูจีบที่ยังคงอ้าอยู่เพราะยังปรับตัวไม่ได้นั้นทำให้น้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาเปื้อนโซฟาเต็มไปหมด
"ก็พี่โฮซอกเล่นตอดแล้วก็รัดแน่นขนาดนั้น ถ้าผมเป็นพี่จีมินผมก็ดึงออกมาไม่ทันเหมือนกันนะครับ" ร่างสูงใหญ่ที่เป็นเบาะให้พิงเอ่ยพลางจูบลงบนแก้มนุ่มเป็นการช่วยพี่ชาย แต่ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะไม่ยอมฟัง แถมหน้าสวยๆนั่นก็หันหนีพี่ของเขาจนอีกคนต้องถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"โอเคๆ เดี๋ยวผมจะเอาออกให้เป็นการไถ่โทษแล้วกันนะครับ จองกุก ฉันฝากเคลียร์โซฟาหน่อยนะ เดี๋ยวอาบน้ำให้พี่โฮซอกเสร็จแล้วจะมาทำความสะอาดช่วย" จีมินพูดพลางรับร่างบางๆของคนรักจากน้องชาย คนถูกอุ้มดิ้นนิดหน่อยแต่ก็ยอมอยู่นิ่งเมื่อเขาลุกขึ้น
"เจ็บมากมั้ยครับ" จีมินเอ่ยถามขณะที่พาอีกคนขึ้นมาที่ห้องนอนเพื่ออาบน้ำ เพราะตลอดทางไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากคนที่เขาอุ้มอยู่เลยแม้แต่น้อยนั้นมันทำให้เขาเริ่มคิด
"พี่โกรธเหรอ? ผมขอโทษนะ"
"โฮซอกครับ..." พอเห็นว่าคนในอ้อมแขนไม่โต้ตอบจีมินก็ยิ่งคิดมาก แต่แล้วมือหนาที่กำลังจะเอื้อมไปเปิดประตูห้องก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆดวงตารูปอัลมอนด์จะช้อนขึ้นมามอง มือเรียวค่อยๆเลื่อนลงไปที่เป้ากางเกงของจีมินก่อนที่เสียงแหบหวานนั้นจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนโดนโกรธต้องยกยิ้มมุมปาก
"ถ้าอยากให้หายโกรธ ก็แก้ตัวซะสิ"
"เข้าใจแล้วครับ J"
[END]
ปล.
กลับไปสกรีมกันที่แหล่งซ่องสุมของเรากันด้วยนะคะ 55555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น